Τώρα που έληξε η κανονική περίοδος της Ευρωλίγκας, ας δούμε τι λένε οι αριθμοί για την ομάδα μας.

Η επίθεση διατηρείται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ο Ολυμπιακός είναι μία από τις μόλις τρεις ομάδες της διoργάνωσης που ξεπερνά τους 80 πόντους μέσο όρο, αποτέλεσμα του γρήγορου ρυθμού στον οποίο διεξάγονται τα παιχνίδια του και των πολύ καλών ποσοστών που έχει. Συγκεκριμένα είναι η ομάδα με τον υψηλότερο αριθμό επιθέσεων ανα παιχνίδι (περισσότερες από 74), το τρίτο καλύτερο ποσοστό στα δίποντα (54,4%) και το έκτο καλύτερο στα τρίποντα (35,6%). Από την άλλη, το 74% στις βολές δεν ενθουσιάζει, αλλά συνιστά βελτίωση σε σχέση με πέρσι. Σίγουρα πάντως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.

Τα υψηλά ποσοστά αντισταθμίζονται από τα 15 λάθη ανά αγώνα. Αυτό το νούμερο είναι υπερβολικό, αλλά και ακριβώς το ίδιο με αυτό της περσινής κανονικής περιόδου. Το ενθαρρυντικό για τη συνέχεια είναι ότι συνήθως όσο ανεβαίνει ο βαθμός κρισιμότητας των παιχνιδιών, τόσο πέφτει ο ρυθμός και μειώνονται οι πιθανότητες για βιαστικές επιλογές. Επομένως, αν υπάρξει μεγαλύτερη προσοχή σε κάποια αβίαστα λάθη (όπως αυτά που είδαμε στο τελευταίο ματς του ομίλου με τη Ρόμα) η επίθεση της ομάδας θα γίνει ακόμα πιο αποδοτική, με δεδομένη την ευστοχία της, ακόμα και αν σημειώνει λιγότερους πόντους (εξαιτίας των λιγότερων επιθέσεων που θα εκδηλώνει). Τέλος, η καλή δουλειά που γίνεται στα επιθετικά ριμπάουντ – ο Ολυμπιακός είναι έννατος στη λίστα με τις επιθέσεις που ανανεώνονται σε σχέση με τα άστοχα σουτ – δείχνει ότι μια ενδεχόμενη μείωση των ποσοστών δεν πρέπει να τρομάζει.

Η μείωση των λαθών είναι απαραίτητη προκειμένου να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο και η άμυνα. Μπορεί ο Ολυμπιακός να είναι η πιο γρήγορη ομάδα της Ευρωλίγκα, ωστόσο δεν επιβάλλει πάντα αυτό τον ρυθμό. Αυτό δεν έχει να κάνει με την άμυνα, που είναι εξαιρετική: μόνο τέσσερις ομάδες δέχονται λιγότερους πόντους ανά επίθεση (Σιένα, Ρεάλ, Μακάμπι και βάζελος), ενώ συνολικά ο Ολυμπιακός είναι μία από τις μόλις έξι ομάδες της διοργάνωσης που δέχονται λιγότερο από έναν πόντο σε κάθε κατοχή του αντιπάλου (0,986 για την ακρίβεια). O μέσος όρος των 73 πόντων δε λέει πολλά για την πραγματική αμυντική συμπεριφορά της ομάδας, αφού με δεδομένο τον υψηλότατο ρυθμό που ακολουθεί, δίνει περισσότερες ευκαιρίες στον αντίπαλο για να σκοράρει. Επομένως η πραγματική προτεραιότητα είναι ο περιορισμός αυτών των ευκαιριών, ειδικά στον αιφνιδιασμό, μετά από δικά της λάθη.

Ο έλεγχος των αμυντικών ριμπάουντ (ο Ολυμπιακός είναι πρώτος στη σχετική λίστα, παρά την παρουσία δύο αντιπάλων του, της Ρεάλ και της Μάλαγα στο τοπ – 10 των επιθετικών ριμπάουντ), τα χαμηλά ποσοστά στα οποία υποχρεώνει τους αντιπάλους του (χαμηλότερα από τις αντίστοιχες επιδόσεις εξαιρετικών αμυντικών ομάδων όπως η Μπαρτσελόνα, ο βάζελος και η Παρτιζάν) και η έκτη θέση στα κλεψίματα δείχνουν ότι αν κόπουν τα δώρα, η ομάδα θα εξαρτάται λιγότερο από την επίθεση της για να κερδίζει. Στο καθαρά αμυντικό κομμάτι, χρειάζεται βελτίωση στην αντιμετώπιση του περιφερειακού σουτ. Δυστυχώς το πρόβλημα του πρώτου γύρου, αλλά και της περσινής χρονιάς με τα τρίποντα συνεχίζεται – το 35% των αντιπάλων στα τρίποντα είναι το χειρότερο μεταξύ των δέκα καλύτερων αμυντικών ομάδων της Ευρωλίγκα. Η προστασία της ρακέτας έχει κάποιο κόστος, ωστόσο πρέπει να υπάρχει καλύτερη προσαρμογή απέναντι σε αντίπαλους που βασίζονται στο περιφερειακό σουτ.

Πέρα από αυτή τη γενική εικόνα, η στατιστική ξεκαθαρίζει και κάποια επιμέρους ζητήματα που απασχολούν την ομάδα από την αρχή της χρονιάς.

• Ο Μπουρούσης παίζει καλύτερα επειδή παίζει σαν “πραγματικός σέντερ”;

• Αυτή την άποψη την ακούω συχνά. Πολλοί ΑΡΔ, αλλά και μεγάλη μερίδα του κόσμου αποδίδουν την άνοδο του Μπουρούση στην μεγαλύτερη προσήλωση του στο παιχνίδι με πλάτη. Μάλιστα, αυτή η άποψη συνοδεύεται από επαίνους για τον Ντούντα, που του έχει επιβάλλει αυτό το στιλ. Τα νούμερα λένε άλλα: πέρσι στην κανονική περίοδο ο Μπουρούσης είχε σουτάρει μόλις 5 τρίποντα σε 9 ματς, στα οποία έπαιζε κατά μέσο όρο περίπου 17 λεπτά. Φέτος, σε 10 ματς και 18 λεπτά μέσης συμμετοχής, έχει σχεδόν τετραπλασιάσει αυτό το νούμερο, επιχειρώντας σχεδόν 2 τρίποντα ανα παιχνίδι.
  Επομένως, η φετινή του βελτίωση έχει περισσότερα να κάνει με την υγεία του (χτυπάω ξύλο) και τον ενισχυμένο ρόλο του, παρά με τον βούρδουλα του Ίβκοβιτς. Ο Σοφός δεν έχει πρόβλημα με περιφερειακά σουτ από τους ψηλούς του. Απαιτεί όμως ορθολογικές επιλογές και σε αυτό το κομμάτι ο Μπουρούσης ανταποκρίνεται καλά. Έτσι η ικανότητα του από τα 6,75 δεν έχει οδηγήσει σε κατάχρηση προσπαθειών,αλλά προσφέρει μία ακόμα επιλογή στην επίθεση της ομάδας. Το 37% με το οποίο ευστοχεί είναι η καλύτερη απόδειξη.
  

• Ο Σπανούλης δεν αφήνει τον Μίλος να κάνει αυτά που μπορεί;

• Και αυτή η άποψη γίνεται δεκτή περίπου ως αυτονόητη. Το παράδοξο είναι ότι ο Τεοντόσιτς παίρνει σαφώς περισσότερες πρωτοβουλίες φέτος, με 4 περισσότερες προσπάθειες για σουτ σε σχέση με πέρσι. Όμως από τον μέσο όρο των έντεκα σουτ που επιχειρεί, τα επτά είναι τρίποντα. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι η παρουσία του Σπανούλη έχει περιορίσει τον Μίλος σε ρόλο σουτέρ. Σε σχέση με την περσινή κανονική περίοδο, όμως, έχει ελαφρά περισσότερες ασίστ (και λάθη). Βέβαια αγωνίζεται και σχεδόν δύο λεπτά παραπάνω, ωστόσο η ομοιότητα της στατιστικής του φέτος και πέρσι δείχνει ότι ο Σπανούλης δεν τον περιορίζει όσο γράφεται και ακούγεται, ειδικά από τη στιγμή που τα ιδιαίτερα ανεβασμένα ποσοστά του Λαρισαίου στα τρίποντα του επιτρέπουν να παίξει περισσότερο χωρίς την μπάλα.
  Ο Ντούντα στα τελευταία παιχνίδια φαίνεται να συμερίζεται αυτές τις ανησυχίες, περιορίζοντας την ταυτόχρονη συμμετοχή των δύο παικτών, ωστόσο στα δύσκολα ο Μίλος και ο Σπανούλης θα παίζουν μαζί. Και επειδή ο πρώτος είναι πιο ολοκληρωμένος παίκτης, πρέπει να βελτιώσει τις επιλογές του - δεν είναι τυχαίο ότι η βασική αλλαγή στη φετινή στατιστική του αφορά την πτώση στα ποσοστά εντός πεδιάς – ώστε να προσφέρει περισσότερα. Πολύ συχνά καλείται να σώσει μια επίθεση όταν η πρώτη επιλογή (με τον Σπανούλη χειριστή) δε λειτουργεί. Επίσης παίζει λιγότερα πικ εν ρολ, όπου γενικά είναι εξαιρετικός. Ωστόσο έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί σε αυτές τις δυσκολίες, χωρίς να εξαρτάται τόσο από το σουτ.

Παρά τις σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ, η φετινή ομάδα παρουσιάζει αρκετά κοινά σημεία με την περσινή: παίζει σε πολύ υψηλό ρυθμό, έχει πολλές ασίστ, κάνει πολλά λάθη, ελέγχει τα ριμπάουντ και κυριαρχεί στην έδρα του. Μία άλλη ομοιότητα είναι ότι όπως πέρσι, έτσι και φέτος καλείται στο τοπ – 16 να αποδείξει την ικανότητα της στα παιχνίδια εκτός έδρας. Πέρσι τρεις οριακές νίκες και δύο βαριές ήττες άφηναν αρκετά ερωτηματικά. Φέτος η κατάσταση είναι ανάλογη, επειδή εκτός των άλλων, για δεύτερη συνεχή χρονιά οι αντίπαλοι της ομάδας είναι αρκετά υποτιμήμενοι, κάτι που πιστεύω ότι θα φανεί στη συνέχεια.

Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά οι όποιες απαντήσεις δε θα δοθούν από την επίθεση, όπου δεν υπάρχει ανάλογο ταλέντο, αλλά από τον έλεγχο του ρυθμού και την αμυντική προσπάθεια. Η φετινή ομάδα, με τις περισσότερες επιλογές από τα 6, 75, την καλύτερη άμυνα (εκτός έδρας κρατά τους αντιπάλους της κάτω από τους 70 πόντους) και τον μεγαλύτερο πλουραλισμό στα γκαρντ, δείχνει περισσότερο έτοιμη να προσαρμοστεί σε παιχνίδια με χαμηλότερο σκορ και περισσότερο ξύλο. Μένει να το επιβεβαιώσει στο γήπεδο.

Πηγές: http://www.euroleague.net/main/stati...ms/accumulated

http://www.in-the-game.org/?page_id=9766

http://www.hoopsstats.com/basketball...stats/11/g-1-2