(Ώρα 05:04πμ, ξημέρωμα Σαββάτου....Περίχωρα της Tampa - Florida)

Άσε με σου λέω θείε Σαμ…Μπορείς για μερικές ώρες να με αφήσεις ήσυχο?? Θέλω να ξεχάσω για λίγο τον Αμερικάνικο νότο που ζω τώρα…Θέλω να κοιτάξω τα αστέρια στον καθάριο ουρανό της Tampa και να στρέψω το βλέμμα της ψυχής εκεί που πραγματικά ανήκω…Μπορώ???

Έλα εαυτέ μου, άσε τις τεκίλες παλιομακάκα και κρατήσου γερά πάνω μου να ξεκινήσουμε το ταξίδι…..

Σου αρέσει εδώ που σταθήκαμε να ξαποστάσουμε από τη βόλτα μας??….Την ώρα αυτή που ταξιδεύεις μαζί μου σε αυτές τις γραμμές είμαστε καθισμένοι σ’ ένα παγκάκι στη βορειοδυτική πλευρά του λόφου του προφήτη Ηλία στη Καστέλα!!
Έλα ν’ αγναντέψουμε παρέα…..

Δεν θέλω να κάνεις τίποτα, απλά ν’ ανοίξεις τα μάτια και τ’ αφτιά της ψυχής σου και να ακούσεις τον αγέρα που φέρνει τις μελωδίες από εκεί πέρα…

Σσσσσσστ!! Κοίτα…Να! Βγαίνει ο Νικόλας στο πάλκο…Άκου τι τραγουδάει….

Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου
Ο ουρανός δικός μου, κ’ η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια
Στα ηλιοσκαλοπάτια, μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω.

Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε
Αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά.

Πώς να σωπάσω άραγες?? Μπορώ?? Τέτοια μέρα σαν αυτή που έρχεται στη θύμηση μου είναι δυνατόν να σωπάσω??? Θέλω να βγω εδώ όξω στον έναστρο ουρανό της Φλόριντα και να τραγουδήσω στο μεγάλο stage τα τραγούδια του Νικόλα του Ξυλούρη. Θέλω να τα τραγουδήσω και να σκέφτομαι εκείνα τα παλιά τσιμέντα ….της Θύρας 7…εκεί που η θάλασσα του Πειραιά συναντά τον απέραντο δαφνοστεφανομένο ουρανό μου….

Πως μπορούν άραγες να με κάνουν να δω τον ήλιο με άλλα μάτια…?? Είναι ποτέ δυνατό να δω τον ήλιο με άλλο χρώμα εκτός από το κόκκινο??? Το κόκκινο του Θρύλου μου, το κόκκινο του αίματος εκείνου του καταραμένου απογεύματος στις 8 Φλεβάρη…

Σ’ εκείνα τα ηλιοσκαλοπάτια μ’ άφηνε η μάνα μου να ζω…Πολλές φορές και χωρίς να το ξέρει….Σ’ εκείνα τα ηλιοσκαλοπάτια της θύρας 10 που κάποια πιτσιρίκια όπως εγώ εκείνη τη μέρα βαφτιστήκαμε ΓΑΥΡΟΙ και κάποια άλλα παιδιά τρεις θύρες παραδίπλα μου, βαφτίστηκαν ΑΓΓΕΛΟΙ…..

Τώρα??? Τώρα??? Στου βούρκου μέσα τα νερά μου μιλούνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω…. Μου μιλούν για κρίση, μου μιλούν για ΔΝΤ, μου μιλούν για μέτρα, μου μιλούν για χρεοκοπίες, μου μιλούν για το παλιό ’21…..

Σόρρυ…δεν καταλαβαίνω τι μου λένε…πειράζει??? Πειράζει που το δικό μου 21 λάμπει μέσα σε ένα δάφνινο στεφάνι???
Πειράζει που αγνοώ αυτούς όλους που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά της ψυχής μου???
Πειράζει που επιμένω να κουκουλώνω μερικές από τις λύπες και τις νοσταλγίες με τα φτερά της χαράς που παίρνω μόνο και μόνο όταν σκέφτομαι πως περνάω έξω από τον ερυθρόλευκο ναό…???

Νικόλα???
Άκου τα 21 παιδιά που τραγουδούν το άλλο άσμα σου από κάτω….

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί
Το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
Καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
και υγραίνοντας την άμμο το πρωί
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι
Μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή.

Σας σκέφτομαι ρε παιδιά εκεί πάνω που είστε… γιατί ΛΑΜΠΕΤΕ ΣΑΝ ΤΡΕΛΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ!!

Kαι μένα μου λέει όμως η θάλασσα για κάποια που έζησα ζωή, για κάποια που ζω ζωή εδώ στα μακρινά μέρη και για κάποια που θα ζω ζωή…μέσα στα χρέη, αλλά και μέσα στα πολλά δολάρια…μέσα στην ατομική μου μιζέρια, αλλά και μέσα στη λάμψη και τη δόξα…

Η τρέλα μου όμως είναι αυτή η ΜΙΑ που δεν την αλλάζω με τίποτε….. Μια ζωή δαφνοστεφανωμένη…



G