Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να ακουστεί ξανά η φωνή του χαλαζία. Ευτυχώς έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα μερικές γραμμές. Και λέω ευτυχώς, γιατί πραγματικά μου λείπει αυτή η αγαπημένη συνήθεια. Με στεναχωρεί αφάνταστα ότι δε βρίσκω λίγο χρόνο για να εκφράζομαι δημόσια μέσω αυτής της στήλης για τα ζητήματα της αγαπημένης μας ομάδας. Όχι πως τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχω το χρόνο, το αντίθετο μάλιστα...αφιερώνω μια απ τις λίγες φορές που έχω τη δυνατότητα να κοιμηθώ για μεσημέρι και να ξεκουραστώ.

Ίσως σε κάποιους να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Κι όταν τη βγάζεις με 4-5 ώρες ύπνο καθημερινά, πιστέψτε με φίλοι μου ακόμα και το μισάωρο ξεκούρασης είναι ζωτικής σημασίας για τη δουλειά που κάνω. Και δυστυχώς μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητας που βιώνουμε όλοι μας, ένα πράγμα μου έχει στοιχίσει. Ότι δεν έχω χρόνο για τη μέγαλη μου αγάπη. Τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μας.

Αυτές οι γραμμές γράφονται λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι στις 21 Μαίου 2017, μόνο λίγες ώρες πριν από τον μεγάλο τελικό της ευρωλίγκας. Αυτή η ημερομηνία έχει σημαδευτεί εδώ και πολύ καιρό στο ημερολόγιο μου. Και για την ακρίβεια ήταν σημαδεμένο το Σ/Κ 19-21 Μαίου. Κι αυτό γιατί έπρεπε πάση θυσία να μπορώ να δω τα παιχνίδια της τελικής φάσης της διοργάνωσης. Όταν δε μπορείς να πάρεις άδεια κι είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις, τότε προσπαθείς να ρυθμίσεις όλες τις υποχρεώσεις για να τα καταφέρεις.

Γι αυτό και κάθομαι να γράψω αυτές τις γραμμές. Για να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτή την ομάδα. Σε αυτή την παρέα των παικτών που έδωσαν σε όλους μας απίστευτη χαρά και μας γέμισαν με περηφάνεια. Γι αυτό όσοι περιμένετε να διαβάσετε βαθυστόχαστες μπασκετικές αναλύσεις, ψάξτε κάπου αλλού. Εδώ θα γραφτούν μόνο αλήθειες κι ευχαριστίες για τα παιδιά του μπασκετικού Ολυμπιακού. 'Αλλοστε πότε δεν ήμουν καλός στα τεχνικά ζητήματα του αθλήματος. Ούτε από συστήματα καταλαβαίνω πολλά, κι ούτε ποτέ υπήρξα κι ως έφηβος κανάς μπασκετικός παιχταράς. Ποδοσφαιρικός ήμουν από μικρό παιδί, κι όποτε έπαιζα με την πορτοκαλί τη μπάλα απλά έκανα τα πάντα για την ομάδα. Έβαζα πάθος, δύναμη κι ενέργεια για να καλύψω τις ανύπαρκτες μπασκετικές μου αρετές.

Πάμε στην ούσια όμως, που είναι κι ο σκοπός αυτού του άρθρου. Παρασκευή πρωί σηκωμένος από τα χαράματα, δουλειά ασταμάτητη ως την ώρα του φαγητού και μετά στους ίδιους ρυθμούς. Είχα βάλει στόχο ότι μέχρι τις 6 το απόγευμα, θα πρέπει να τα έχω όλα τελειωμένα. Κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών γυρνούσαν στο μυαλό μου οι εκτιμήσεις των δήθεν ειδικών της γειτονιάς και των πολλών γνωστών που λόγω της δουλειάς συναναστρέφομαι καθημερινά. Όλοι μα όλοι είχαν βέβαιη την ήττα του Ολυμπιακού από την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ. Μέσα μου δε μπορούσα να το δεχτώ, αλλά δε καθόμουν να χαλιέμαι και να έρχομαι σε αντιπαραθέσεις με όλους αυτούς.

Το μόνο που είπα σε κάποιον ήταν ότι δε χάσαμε όταν είχαν Κιριλένκο, τώρα θα τους φοβηθούμε; Θα παλέψουμε κι ότι βγει. Και η απάντηση που έλαβα ήταν ότι κάτω από 15 πόντους δε χάνουμε. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή από νωρίς κι έριχνα κλεφτές ματιές. 6 και 30 όμως ήμουν στη θέση μου. Έτοιμος να παρακολουθήσω τη μεγάλη μάχη που περίμενα εδώ και τόσο καιρό. Αδιαφορώντας ότι βρισκόμουν σε κεντρικό σημείο της πόλης, η τηλεόραση στο τέρμα και το ζούσα λες κι ήμουν στο γήπεδο. Όπως ήταν φυσικό τραβούσα τα βλέμματα πολλών περαστικών, αλλά καθόλου δε με απασχολού
σε. Φυσικά δεν έλειπαν κι αυτοί που πεταγόντουσαν να δουν την εξέλιξη του παιχνιδιού και να ρωτήσουν κλάσικα..."πόσο χάνει"; Ακόμα κι όταν η διαφορά άρχιζε να ξεφεύγει δεν πίστευα ότι θα χάσουμε. Τα μπινελίκια πέφτανε βροχή προς τους διαιτητές, τους Ρώσους κι όσους μου έσπαγαν τα νεύρα από τριγύρω. Δυστυχώς κατέληξα να βλέπω παρέα τον αγώνα γιατί είχαν πολλοί τελικά το ζόρι πόσο θα χάσει ο Ολυμπιακός και πόσους πόντους θα βάλει ο Σπανούλης.

Γιατί όμως κάθομαι τώρα και γράφω όλα αυτά θα αναρωτηθούν ορισμένοι και δεν περιμένω το βραδινό τελικό. Για μένα δε χρειάζεται να περιμένω την εξέλιξη του τελικού. Ακόμα και με ήττα για μένα αυτά τα παιδιά θα είναι οι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Θα είναι οι πρωταθλητές στις δικές μας καρδιές. Γι αυτό και επέλεξα μόνο λίγες ώρες πριν από τον μεγάλο τελικό να τους πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ένα ευχαριστώ βέβαια είναι λίγο για τα συναισθήματα που μας χάρισαν. Είναι όμως το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, να τους φωνάξω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσω αυτής της στήλης. Ευχαριστώ απ τα βάθη της καρδιάς μου αυτά τα παιδιά που την Παρασκευή το βράδυ με γέμισαν με δάκρυα χαράς και περηφάνειας. Τους ευχαριστώ για τη μεγάλη χαρά και τα χαμόγελαν που μας έδωσαν. Που μας έκαναν να ξεχαστούμε έστω και λίγο από τα προβλήματα που βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Που μας έδωσαν δύναμη να συνεχίσουμε να παλεύουμε την καθημερινότητα μας.

Ένα τεράστιο Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω που έγραψαν ακόμα μια χρύση σελίδα στην ιστορία της ομάδας.
Ένα ευχαριστώ για όλα τα μαγικά βράδια που μας έχουν χαρίσει τα τελευταία χρόνια. Είμαστε περήφανοι για εσάς, γι αυτή τη μπασκετική παρέα που έχετε φτιαγμένη και κάνετε την ευρώπη να τρέμει και να παραμιλά.

Από το βράδυ της Παρασκευής κυκλοφορώ με το κεφάλι ψηλά και κανένας δεν ήρθε να με ενοχλήσει να μου πει το παραμικρό. Ούτε κουβέντα δεν έρχονται να μου πουν οι αλλόθρησκοι. Τους κλείσατε τα στόματα. Τους δώσατε απαντήσεις. Για όλα αυτά και πάλι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!! Ακούω όμως σε πηγαδάκια και μιλάνε για θαύμα. ΟΧΙ ρε κομπλεξικοί κακομοίρηδες. Αυτό δε λέγεται θαύμα. Γιατί πολύ απλά δεν είναι θαύμα. Όταν κερδίζεις την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ Μόσχας,την περσίνη πρωταθλήτρια ευρώπης πέστο άθλο, όχι όμως θαύμα. Γιατί θαύματα δε γίνονται κάθε μέρα. Δε μπορείς να αποκαλείς θαύμα ακόμα μια νίκη επί της ρωσικής αρκούδας. Μιας αρκούδας που γίνεται αρκουδίτσα όταν αντικρύζει τα λιοντάρια με τις ερυθρόλευκες φανέλες. Ο λαός λέει ότι σύμπτωση που επαναλαμβάνεται σταμάταει να είναι σύμπτωση. Εδώ μιλάμε για ΕΠΟΣ. Γι αυτό και πάλι θα πω τη λέξη ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Το ίδιο να κάνετε όλοι γι αυτή την ομάδα. Ότι και να γίνει απόψε. Και για να καταλάβω δηλαδή, γιατί να είναι οι τούρκοι φαβορί; Επειδή έχουν τριπλάσιο μπάτζετ από τον Ολυμπιακό; Να βάλουν το μπάτζετ στον DE COLO τους όπως κάνουν και οι ρώσοι τα τελευταία χρόνια. Παίζουν στην έδρα τους; Να τη βάλουν κι αυτή εκεί που ξέρουν. Έχουν τον πολυνίκη προπονητή; Στα @@ μας τον έχουμε γραμμένο. Ρόδα είναι και γυρίζει. Δε γίνεται ο Ολυμπιακός να χάνει διαρκώς στους τελικούς που παίζει ο αντίπαλος εντός έδρας. Επίσης κατάδικε για σκέψου καλά μήπως έχει έρθει κι η δικιά σου ώρα. Για σκέψου τα όμως καλά και αντί να γίνεις ακόμα μια φορά σαν τη μελιτζάνα, να πεις και κανά ευχαριστώ εκεί που πρέπει. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη....τρεις κι η κάκια σου ώρα κατάδικε. Απόψε η ομάδα θα ξεχρεώσει ακόμα ένα γραμμάτιο της δεκαετίας του 90. Και ξέρεις καλά ποιο θα είναι αυτό.

Θα βοφηθούν αυτά τα παιδιά όταν έχουν παίξει στο ΟΑΚΑ; Θα φοβηθούν τη Φενερ; Τι βάρος έχει η φανέλα της για να τρομάξει; Ας κάτσουν να τα σκεφτούν καλά όσοι προδικάζουν αποτελέσματα και συντριβές. ΠΑΘΟΣ ΔΥΝΑΜΗ ΠΙΣΤΗ είναι τα όπλα αυτών των παιδιών που το βράδυ θα μπουν στο γήπεδο για να δικεδικήσουν την πρωτιά σε ένα ακόμα τελικό. Στον τελικό της Κωνσταντινούπολης στις 21 Μαιου 2017, ανήμερα της μεγάλης εόρτης Κωνσταντίνου και Ελένης.

Η καρδιά χτυπά δυνατά, η προσμονή είναι έντονη κι η ώρα δεν περνά. Και να θυμάστε όλοι...το βράδυ έχουμε γιορτή.

ΥΓ. 1: Εκεί στην ευρωλίγκα μπερτομέηδες και λοιποί, μήπως έχει φτάσει η ώρα να γίνει και καμιά διοργάνωση στο ΣΕΦ; Έτσι για να τιμήσετε αυτή την ομάδα Θρύλο της διοργάνωσης;

ΥΓ. 2: Την ώρα που η εξέδρα θα τραγουδά τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας να σκεφτούν καλά ποιον υποστηρίζουν όλοι εδώ στην Ελλάδα....ο νοών νοείτω.

ΥΓ. 3: Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς γι αυτή τη μάγκικη παρέα...που είτε απόψε θα στεφθεί η ίδια ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ, είτε θα πρέπει να ηττηθεί για να αναδειχτεί ο επόμενος πρωταθλητής.