Ένα πληρωμένο τραγούδι...

Από τον De Niro


Εχω κάποιες πρώιμες διαπιστώσεις γι'αυτο που βλέπουμε φέτος ή τέλος πάντων γι'αυτο που προβλέπεται να παρακολουθήσουμε ολη τη χρονιά (κακώς εχόντων των πραγμάτων). Αμφιβάλλω δυνατά για το αν πρέπει να τις μοιραστώ, αλλά τέλος πάντων, το κάνω και βλέπουμε.

Κουτσά στραβά βλεπω μπασκετάκι (την ομάδα) απ'οσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεκαετία 80, Παπαστράτειο, Κώστας Αναστασάτος κοουτς, Κουκής, Σαμπάνης, Τζίμης Μανιάτης και δεν συμμαζεύεται. Ομοίως απο την αντίστοιχη περίοδο παρακολουθώ και τα μεγάλα ευρωπαϊκά ματς τα οποια ως σύλλογος τα βλέπαμε με το κυάλι. Χωρίς αυτό να με κάνει λιπόψυχο απέναντι στην χαμηλών δυνατοτήτων ομάδα μου. Ηταν άλλο ο Ολυμπιακός, άλλο το τοπ ευρωπαϊκο επίπεδο, η αγάπη για την ομάδα δεν επηρεαζόταν απο το ποιός διακρινόταν ή έπαιρνε τα ευρωπαϊκά ή τον μεγάλο Αρη ας πούμε.

Κι υστερα ηρθε ο Κόκκαλης, ο Ζάρκο, τα χρόνια της πρώτης κυριαρχίας και καταστάσεις που μεχρι το τέλος των 80'ς δεν προβλεπόταν καν να ζήσουμε. Εγινε όμως. Αναπάντεχα και ουρανοκατέβατα, αλλά έγινε, γίναμε ομάδα κορυφής και τίτλων. Και μετά ξαναήρθε η πτώση... και οι Αγγελόπουλοι - καλώς ή κακώς όπως συμβαίνει στα πάντα - με τη δική τους νοοτροπία. Κανείς σε καμία ομάδα παγκοσμίως δεν λειτουργεί την ομαδα του βάσει του τί πιστεύει ο κόσμος (εκατομμυρια διαφορετικές απόψεις δηλαδή), αλλά βάσει του τί πιστεύει (και μπορεί) ο ίδιος για καλύτερο, και πάντα βάσει των δυνατοτήτων του.

Πήραμε χαρες, πήραμε τίτλους, παίξαμε τελικούς, είδαμε τον Ολυμπιακό μας στην Κορυφή της Ευρώπης. Γεγονότα που 3 δεκαετίες πίσω, δεν περιλαμβάνονταν καν στα πιο τρελά μας όνειρα.

Τώρα λοιπον έρχεται η πτώση. Και έρχεται με θόρυβο. Με χαστούκια. Με ξεφτιλίκια ακομα αν το θέλετε έτσι.

Ο οπαδός τι κάνει; Οχι ο όψιμος, οχι ο οπαδός των νικών και των τίτλων*. Ενας μλκας σαν κι εμενα και σαν άλλους που έχει δει ο,τι σκατά τέλος πάντων έχει δει και θυμάται απο το '85 ας πούμε.

(* δεν τα κατηγορώ αυτά τα παιδιά· αυτος ειναι ο κύκλος της φιλαθλης ζωής).

Κάθομαι και τα ξεσκιζω ολα; Ρίχνω μια και τα γμώ όλα στην αρχη μιας χρονιάς που δειχνει οτι θα ειναι μαύρη απελπισία; Ή είμαι πλέον σε μια φάση της (οπαδικής) ζωής μου που μπορώ να δικαιολογήσω πια και τα λάθη; Την ανημπόρια να στηθεί μια σοβαρή ομάδα; Τις οικονομικές δυσκολίες, τις διαρροές, τα ηχητικά κι ολες τις μλκίες;

Ξέρετε, η ζωη (και η αθλητική) κύκλους κάνει. Την ομάδα μας (και αυτους που την απαρτίζουν) πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με ενα μίνιμουμ σεβασμό, μια αγάπη ριζωμένη βαθιά απο τα χρόνια. Για μένα ειναι αδιανόητο το ξέσκισμα. Συγνώμη δεν μπορώ να το παρακολουθήσω, με στενοχωρεί αυτή η προσεγγιση. Με στενοχωρεί τόσο οσο και μια βαριά ηττα σαν τη χθεσινή που δεν με χώραγε ο τόπος και αποσυνδέθηκα γιατι δεν μπορούσα άλλο να διαβάζω τα "φύγετε", "θα μας κοροϊδεύει ο τράκης", "γινατε Αλαφούζοι, "βγείτε, καντε, δείξτε, κλάστε αστραπές". Δεν θέλω να τα σχολιάσω σε βάθος, γιατι δεν θέλω να ερθω σε αντιδικία με κανέναν.

Θέλω όμως να γραφτεί και να μείνει εδώ, οτι υπάρχει κι άλλη άποψη. Υπάρχει (για κάποιους απο μας) μια μετριοπάθεια, μια κατανόηση οτι στον αθλητισμό, στον Ολυμπιακό ακόμα, υπάρχει άνοδος, υπάρχει και πτώση. Υπάρχει μια συνέχεια, με τα πάνω και τα κάτω της. Οπως συμβαίνει στα πάντα.

Και σκέφτομαι και κάτι ακομα: Aκομα κι αυτη η (π0υτάνα) η βασίλισσα της Ευρώπης έχει περάσει περιόδους ανυποληψίας και αποχης απο το κορυφαίο επιπεδο ανα το πέρασμα των χρόνων. Εχει συμβεί. Η τσσκα; Επισης. Για κάτι Μπάρτσα, Μακαμπί (ομάδες με μεγάλη ευρωπαϊκή ιστορία) κ.λπ. ας μη το συζητάμε καν, ειναι πολύ πρόσφατες οι ανυπόλυπτες περίοδοί τους και τις θυμόμαστε ολοι. Η Φενέρ δεν υπήρχε καν πριν 10 χρόνια, αστείο και να την αναφέρω.

Ο τροχός γυρίζει αεναα. Τώρα είμαστε στον πάτο. Δεν ξέρω, κάποιοι μπορεί να πονάνε πιο πολύ την ομάδα απο μένα, να στενοχωριούνται περισσότερο και γι'αυτο να ειναι τόσο καταγγελτικοι απέναντι στην ομάδα στην άσχημη περίοδο της. Το δέχομαι.

Θέλω απλά - χωρίς διαξιφισμούς - να γίνει δεκτό οτι υπάρχουμε κι εμείς. Που στενοχωριομαστε, αλλά υπομένουμε.

ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. & -

De Niro