Το Κίνημα, δέκα χρόνια μετά

Δεν ξέρω αν ταιριάζουν επετειακά κείμενα σε αυτό που συνέβη δέκα χρόνια πριν. Η στιγμή - από τον Σισκάουσκας στη στεφάνη στον Παπανικολάου στον Σπανούλη στον Πρίντεζη και στο καλάθι - δεν αναπαράγεται, δεν αναλύεται, δεν περιγράφεται. Βιώνεται. Δεν ζωντανεύει σε αφήγηση, δεν γίνεται ταινία, δεν τραγουδιέται. Ή είσαι εκεί ή δεν είσαι. Για να διαβάζετε αυτό το φόρουμ, μάλλον ήσασταν εκεί.

Αυτό που αξίζει να μνημονεύεται, όμως, είναι όλα όσα έγιναν πριν την στιγμή. Όχι η επιστροφή από το -19 στον τελικό, ούτε το τρίποντο του Σπανούλη στο τελευταίο λεπτό του ημιτελικού, ούτε καν η ισοπέδωση της Σιένα στα πλέι οφ. Δέκα χρόνια πριν, εδραιώθηκε ένα κίνημα. Αλλά αυτό δεν χτίστηκε σε μια στιγμή. Χτίστηκε το φθινόπωρο και τον χειμώνα του 2011, με μια συντριβή στο Μπιλμπάο ή δύο εξοργιστικά οριακές ήττες στο Καντου και τη Βιτώρια. Στο άδειο ΣΕΦ, στο ημίχρονο του αγώνα κόντρα στη Φενέρ, με έντεκα πόντους διαφορά στο κεφάλι. Στο Νανσύ, χωρίς τον Σπανούλη, με την πρόκριση στην επόμενη φάση να παίζεται σε ένα ματς.

Σε όλη αυτή την πορεία, υπήρξαν πολλές στιγμές όπου οι παίκτες, ο προπονητής και η διοίκηση βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα απλό ερώτημα: ποιο το νόημα; Είναι εύκολο για μια ομάδα χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς κανένα δέσιμο από προηγούμενες χρονιές και χωρίς στήριξη να δώσει την λάθος απάντηση. Κι όμως, κάθε φορά, στις νίκες και στις ήττες, η απάντηση δεν άλλαζε: το νόημα είναι να γίνει το σωστό. Με δουλειά, με σχέδιο, με αλτρουισμό.

Φυσικά υπήρχαν και εγωισμοί και παρατρεχάμενοι καλοθελητές και τσακωμοί και λάθη. Όπως και το 2022, έτσι και το 2012 η απόσταση μεταξύ του ιδανικού που έχουμε στο κεφάλι για την ομάδα μας και της πραγματικότητας του επαγγελματικού αθλητισμού δεν ήταν εύκολο να διανυθεί. Το 2012, όμως, όπως και το 2022, η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού δεν έφερε απλά το σήμα του Συνδέσμου στη φανέλα. Ήταν ο Σύνδεσμος στην πράξη. Και όταν ο κόσμος το κατάλαβε, η ομάδα έγινε Κίνημα, όπως είπε λίγες μέρες μετά την Στιγμή ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Δεν είναι εύκολο να απαντήσω γιατί έχω χάσει τόσες ώρες από την ζωή μου για τον Ολυμπιακό. Ίσως θυσίασα Σημαντικότερα Πραγμάτα, ή Καλύτερες Ασχολίες. Ξέρω όμως, ότι εκείνη η στιγμή, πριν δέκα χρόνια, μου χαρίστηκε από τον Ολυμπιακό. Και σε αυτή την στιγμή μπορώ να ανατρέχω όποτε γουστάρω. Όχι για να θυμηθώ την χαρά. Αλλά για να ανακαλύψω - ξανά και ξανά - τι είναι σωστό. Και αυτή η ανάκαλυψη πρέπει να γιορτάζεται. Κάθε δέκα χρόνια και κάθε φορά που η ομάδα μπαίνει στο παρκέ για να απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα.