Υπάρχει φως στο τούνελ;

Εξετάζοντας την κατάσταση, όσο πιο αποστασιοποιημένα γίνεται και απομονώνοντας συμπάθειες, αντιπάθειες κλπ. τα μηνύματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα για το μέλλον.

Αυτό μπορεί να αλλάξει, αν αλλάξουν πρόσωπα, καταστάσεις, πράγματα στον τρόπο λειτουργίας, κρίνουμε όμως με βάση τα πεπραγμένα.
Όπως ορθά ειπώθηκε από μερίδα κόσμου, διαφαίνεται μια έλλειψη οργάνωσης και λήψης σωστών αποφάσεων και το φαινόμενο αυτό έχει επιδεινωθεί τα δυο τελευταία χρόνια.
Η κομπορρημοσύνη εξ άνωθεν της διοικούσας επιτροπής δεν είναι κάτι καινούριο, πάντα υπήρχε αλλά υπήρξε και ένα συμμάζεμα, μια νοικοκυροσύνη που με αυτό πορευόταν ο σύλλογος.
Για να το πούμε πιο απλά, ένα κομμάτι του συλλόγου (αγωνιστικό), φαίνεται να έχει αφεθεί στην τύχη του, οδηγούμενο από σπασμωδικές κινήσεις πανικού.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτό προμηνύει αλλαγή σκυτάλης αλλά σίγουρα η κατάσταση έτσι όπως είναι τώρα, οδηγεί σε μεγαλύτερο βάλτωμα.
Μπορεί οι ενέσεις έμψυχου δυναμικού με ποιοτικές μονάδες να άλλαξαν κάπως την κατάσταση (προσωπικά τα σενάρια τύπου "το χάρισε το πρωτάθλημα στον τάδε..." ούτε τα ασπάζομαι, ούτε με απασχολούν για να πω την αλήθεια), δεν αλλάζουν όμως την διαφαινόμενα καθοδική ρότα του συλλόγου.
Υπάρχει κάποιο πλάνο; κάποιος σκοπός; κάποιος στόχος που γίνονται όλα αυτά;
Υπάρχει έστω κάποια ένδειξη αλλαγής, εκσυγχρονισμού, αναβάθμισης έστω του μοντέλου;
Δεν μπορώ να αποκλείσω πλέον τίποτα.
Η επαφή με τον κόσμο έχει χαθεί, επικοινωνιακά υποπίπτουμε από το ένα ατόπημα στο άλλο και είναι απλά Τρίτη, ένα σύστημα στημένο απέναντι στον Ολυμπιακό και με τον ίδιο τον σύλλογο να βάζει τρικλοποδιές στον ευατό του. Ενδεχομένως το ρητό "όποιος δεν μπορεί, σπίτι του" να αποκτά βαθύτερη έννοια και να γίνουν σοβαρές αλλαγές.
Απαιτούνται φρέσκιες ιδέες, ανανέωση και πάνω απ' όλα να υπάρχει ελπίδα, για να δημιουργηθεί ένα όραμα.
Αυτά δεν διορθώνονται με 2-3 νέους "Χουάνγκ" και έναν νέο "Μουρίνιο" στον πάγκο, όσο και η πρόθεση να υπάρχει, δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα.